Czcigodny Sł. B. Józef Lazzati

Konferencja bł. Tytusa, kapłana i męczennika z 16 VII 1939 r. Zaproszenie do bohaterstwa w wierze i miłości Mówi się, że żyjemy we wspaniałych czasach, w czasach wielkich mężczyzn i niewiast. Może lepiej byłoby powiedzieć, że żyjemy w epoce dekadencji, w której wyraźniej się widzi i czuje potrzebę działania w obronie spraw wielkich i świętych. Rozumiemy potrzebę pojawienia się zdolnego przywódcy. Chcemy, by on walczył w obronie rzeczy świętych oraz ideałów opierających się na Prawie Bożym, a nie jedynie ludzkim. Neopogaństwo uważa całą naturę ludzką za dzieło jakiegoś bóstwa, od którego pochodzą liczne rasy i narody ziemi, lecz tak jak gwiazdy różnią się między sobą światłem i wspaniałością, tak samo można powiedzieć, że jeden naród jest szlachetniejszy od drugiego, jedna rasa doskonalsza od drugiej. W miarę, jak jedna nosi w sobie więcej światła od innej, sądzi, że ma obowiązek świecić nad światem. Uważa przy tym, iż jest to możliwe tylko wtedy, gdy znalazłszy w sobie elementy o

Orędzie Ojca Świętego na XLV Światowy Dzień Modlitw o Powołania 13 kwietnia 2008 Drodzy bracia i siostry! 1. Na Światowy Dzień Modlitw o Powołania, który będziemy celebrować 13 kwietnia 2008 roku, wybrałem temat: Powołania w służbie Kościoła misyjnego. Po swoim zmartwychwstaniu Jezus zlecił Apostołom następującą misję: "Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego" (Mt 28,19) oraz upewnił ich, że "Oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata" (Mt 28,20). Kościół jest misyjny jako całość i w każdym ze swoich członków. Chociaż na mocy sakramentu chrztu i bierzmowania każdy chrześcijanin jest powołany do dawania świadectwa i do głoszenia Ewangelii, to jednak wymiar misyjny jest szczególnie i wewnętrznie związany z powołaniem kapłańskim. Poprzez przymierze z Izraelem, Bóg powierzył misję bycia prorokami i kapłanami wybranym przez siebie osobom, które powołał i posłał do ludu. Tak postąpił na przykład z

List pasterskiO tajemnicy powołania do życia konsekrowanego na Dzień Życia Konsekrowanego 2 lutego 2007 r. 1. Wprowadzenie Bóg zaprasza człowieka do współpracy. Takim Bożym współpracownikiem czuł się mądry i pobożny starzec Symeon. Rozpoznając, iż oto dopełnia się jego misja, prosi: "Teraz, o Władco, pozwól odejść swojemu słudze". Słowo Symeona ukazuje też prawdę o Bożym planie, który realizuje się poprzez ludzi i poprzez wydarzenia: "Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu". Także Maryja będzie miała własny udział w tych Bożych planach: "A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu" (Por. Łk 2, 22-40). Również aniołowie są posłańcami Bożymi. Słyszeliśmy przed chwilą w Księdze Malachiasza: "Wyślę mego anioła, aby przygotował drogę przede Mną" (Por. Ml 3, 1-4). Dotykamy niezwykłej tajemnicy, jaką jest powołanie człowieka. W dzisiejsze Święto Ofiarowania Pańskiego, tradycyjnie zwane w Polsce Świę

"Nasza tożsamość jest ściśle związana z naszym powołaniem, z naszą misją. Dlatego nikt z nas nie może być kimś innym, niż, określa to jego tożsamość i powołanie. Ta myśl jest dla wielu wielkim, niemal rewolucyjnym odkryciem. Jak Jeremiasz reaguje wobec Bożego powołania, wobec oczywistości misji, którą Pan mu powierza? Odpowiada: "Ach, Panie Boże, przecież nie umiem mówić, bo jestem młodzieńcem" (Jr l, 6). Spotykamy tu pewien klasyczny element każdego powołania w Biblii (może poza kilkoma wyjštkowymi przypadkami). Wszyscy, którzy słyszą powołanie Boże, w pierwszym momencie starają się wycofać. Nigdy z ust powoływanego nie słyszymy: "Tak, Panie, jestem zadowolony". Powołaniu zawsze towarzyszy pewna obiekcja ze strony człowieka: "Pomyliłeś się, zobacz, że ja się do tego nie nadaję!". Powołany przedstawia Bogu różne racje, niektóre z nich są nawet uzasadnione. Jeremiasz mówi: "Jestem młody...". Inny prorok, Mojżesz, prowadzi długą rozmow

Biskup Gianni Cielo poznał Giuseppe Lazzatiego w okresie uwięzienia i był współtowarzyszem życia w obozie oraz jego powiernikiem. W obozie jenieckim pod kierownictwem Lazzatiego dojrzewało jego kapłańskie powołanie, podczas gdy inni, jak Martini czy Valchera podążą tą samą drogą, co Lazzati. Ksiądz Cielo, z czasem, stanie się rektorem seminarium w Vicenzy oraz zastępcą biskupa do spraw życia konsekrowanego w tej samej diecezji. Poniżej przytaczamy opowiadanie księdza Gianni Cielo, zredagowane przez Momi.     GIUSEPPE LAZZATI, CZŁOWIEK KONTEMPLACJI W ŚWIECIE                                                                                                        Gianni Cielo 8 września 1943 r., my, młodzi porucznicy z 5 Pułku Alpejskiego, znajdowaliśmy się w koszarach w Merano, kiedy otrzymaliśmy wiadomość, że Italia – biorąc udział w wojnie prowadzącej donikąd – poprosiła Amerykanów i ich aliantów o zawieszenie broni, zrywając jednocześnie z poprzednim swoim aliantem, c

Homilia wygłoszona przez księdza Giuseppe Grampa z okazji dwudziestej piątej rocznicy śmierci Giuseppe Lazzatiego, na Mszy Świętej w kościele pod wezwaniem św. Antoniego Opata – Mediolan 21 maja 2011 r. SZUKAĆ I ZNALEŹĆ                                                                                      Giuseppe Grampa Przeżywamy okres Wielkanocny i dzisiejsza Ewangelia, którą wysłuchaliśmy przywołuje wydarzenia nieco wcześniejsze, kiedy to Kapłani i faryzeusze usiłowali uwięzić Jezusa. I właśnie w perspektywy bliskiej śmierci, Jezus ostrzego swoich uczniów, że czas się już wypełnił i, że zaraz ich opuści, aby powrócić do Tego, który Go posłał. Dwa razy powraca ostrzeżenie: „Będziecie Mnie szukać, ale Mnie nie znajdziecie”. Przestrogę tego typu znajdujemy u proroka Ozeasza: „ Ze stadem owiec i wołów przychodzą, by szukać Jahwe, lecz Go nie znajdują” (Oz 5,6) . Również Mądrość przestrzega: „ Wtedy (...) będą mnie szukać – lecz mnie nie znajdą ” (Prz 1,28).

1. Obecność Kościoła w świecie Kiedy Zgromadzeniu Biskupów Soboru Watykańskiego II przedstawiono Konstytucję Duszpasterską Gaudium et Spes (GS) zatytułowaną „Kościół i świat współczesny”, to pierwsza zgłoszona poprawka dotyczyła właśnie tytułu. Ojcowie życzyli sobie, by i zmieniono na w tak, by tytuł brzmiał: „Kościół w świecie współczesnym”. Zastanawiając się nad tym faktem, który postronnemu obserwatorowi może wydawać się mało znaczący, dochodzimy do wniosku, że oczywiste są dwie - wśród wielu innych – konsekwencje. Pierwsza konsekwencja odnosi się do właściwszego i pełniejszego zrozumienia przez sobór, z perspektywy całokształtu jego prac, misyjnego powołania Kościoła . Zrozumienie to, w świadomości Ojców soborowych, wyraża się właśnie w przejściu od spójnika i do przyimka w – to forma gramatyczna, która podkreśla przejście od zamkniętego etapu w historii Kościoła do otwarcia nowej fazy, bądź – aby nie być źle zrozumianym – do odnowy, w kontekście świata współczesn