13. Życie duchowe. Zakochany w Bogu

Opisując historię życia Giuseppe Lazzatiego mieliśmy już okazję zwrócić uwagę na niektóre aspekty jego duchowości. Tutaj chcielibyśmy postarać się je pogłębić.

Nie da się zrozumieć ludzkich i chrześcijańskich doświadczeń Lazzatiego, jeżeli pominąć dokonany przez niego wybór życia dla Boga. Już w wieku chłopięcym Bóg znajdował się w centrum życia Giuseppe, inspirując jego myśli, zachowania i decyzje. Bóg trynitarny (Ojciec, Syn i Duch Święty) wypełniał serce młodego Lazzatiego, otwierając je na gorące pragnienia i wielkie nadzieje, pozwalając mu z odwagą stawiać kroki na raz obranej drodze. I tak było przez całe życie. Lazzati pielęgnował pełną miłości relację i doświadczenie Boga, który był dla niego realnym, konkretnym „kimś”, do kogo mógł zwracać się z całkowitą ufnością.

Wprowadzony jeszcze w domu rodzinnym w tajemnicę opatrznościowego Boga kochającego człowieka, pocieszyciela ubogich i źródła sprawiedliwości, z czasem pogłębił tę wiedzę intensywnie uczestnicząc w liturgii i życiu Kościoła, i wzbogacając ją lekturą i badaniem tradycji filozoficznej, pozwalającym na bezpośrednie poznanie dziedzictwa chrześcijańskiej teologii i duchowości. Lazzati był człowiekiem naznaczonym obecnością Boga. Potwierdzi to każdy, kto miał okazję przyglądać mu się podczas chwil intensywnej z Nim rozmowy (choćby w kaplicy Pustelni San Salvatore). Był człowiekiem stąpającym po ziemi, lecz podążał w kierunku ojczyzny niebieskiej, owego wymarzonego portu, który - dzięki głębokiej wierze - dostrzegał już tutaj, na naszym ziemskim padole. Nie da się przekreślić wspomnień i wzruszenia, jakiego doświadczaliśmy wszyscy podczas rekolekcji prowadzonych przez Lazzatiego. Nadal brzmią one w naszych sercach, dając świadectwo ducha, który przeżywał intensywne piękno tajemnicy ukrytej na wieczność w Bogu i ujawnionej w pełni przez nadejście Jezusa Chrystusa.