Kalendarium życia prof. Józefa Lazzatiego
DZIECIŃSTWO I MŁODOŚĆ
22 V 1909 – urodził się w Mediolanie jako syn Carla i Angeli Mezzanotte; był czwartym z ośmiorga rodzeństwa;
1915 – rozpoczęcie nauki w szkole podstawowej Vittoria Colonna w Mediolanie;
1918-1920 – przeprowadzka do Alessio, gdzie kończy pierwszy etap edukacji;
1927 – ukończenie liceum im. Cesare Beccaria w Mediolanie; rozpoczęcie studiów na wydziale humanistycznym Uniwersytetu Katolickiego S. Cuore w Mediolanie;
XI 1931 – uzyskanie dyplomu ukończenia studiów na podstawie pracy o Teofilu z Aleksandrii; rozpoczęcie odbywania służby wojskowej w szkole podoficerskiej strzelców alpejskich S. Celso w Mediolanie;
1931 – przyłączył się do sodalicji misjonarzy della Regalita założonej przez o. Gemellego;
1932 – otrzymanie stanowiska asystenta; prowadzenie badań nad pisarzami epoki patrystycznej;
31 I 1933 – zwolnienie ze szkoły podoficerskiej w stopniu podporucznika;
1934 – zostanie przewodniczącym organizacji włoskiej młodzieży z Akcji Katolickiej (GIAC);
1936 – otrzymanie stopnia porucznika po kursie szkoleniowym w Dronero;
1937 – otrzymanie stanowiska lektora języka i literatury greckiej na wydziale Magisterium Kościoła w Castelnuovo Fogliani;
1938 – wystąpienie z sodalicji misjonarzy Della Reginata;
16 I 1939 – rozpoczęcie nauczania jako wykładowca starożytnej literatury chrześcijańskiej na wydziale humanistycznym; prowadzenie wykładów m.in. na temat Listu św. Pawła do Rzymian i pierwszej Apologii Justyna.
CZASY II WOJNY ŚWIATOWEJ
24 XII 1939 – za zgodą i zachętą arcybiskupa Mediolanu kard. I.A. Schustera założenie nowego instytutu świeckiego pod nazwą Milites Christi; sodalicja inkardynowana początkowo jako czwarty zakon oblatów św. Karola odłączyła się od niego po oficjalnym uznaniu przez papieża instytutów świeckich (Provida Mater Piusa XII, 2 II 1947);
VIII 1943 – powołany do wojska i wysłany do 5 batalionu strzelców alpejskich;
8 IX 1943 – odmówienie wcielenia do formacji faszystowskich;
11 IX 1943 – przewieziony do Innsbruku, a potem do Stablaku w Prusach Wschodnich;
22 IX 1943 – odmówienie wcielenia do armii niemieckiej;
22 XII 1943 – odmówienie opowiedzenia się po stronie Włoskiej Republiki Socjalnej;
22 XII 1943 – 13 III 1944 – internowany w obozie jenieckim Dęblin-Irena;
13 III 1944 – przeniesiony do obozu Oberlangen-Lathen, a potem do obozu Sandbostel-Wietzendorf; podczas pobytu w obozach jenieckich był w stałym kontakcie listownym z o. Gemellim oraz arcybiskupem Mediolanu – kard. I. A. Schusterem; odrzucił możliwość powrotu do kraju, którą stworzyli mu oni, pragnąc pozostać z towarzyszami internowania; uważany był za niebezpiecznego więźnia, dlatego wielokrotnie był przenoszony z jednego obozu do drugiego;
1 III 1945 – przeniesiony do Osnabrueck;
IV 1945 – znajdował się w obozach dla byłych internowanych w Badbergen, Menslage, Lungen, Haldern;
31 VIII 1945 – powrót do Mediolanu.
CZASY POWOJENNE
Po zakończeniu II wojny światowej - komitet regionalny partii chrześcijańsko-demokratycznej mianuje go koordynatorem ds. kultury w regionie Lombardii;
wiosna 1946 – rozpoczęcie kandydatury w wyborach do władz lokalnych; rezygnacja z funkcji przewodniczącego organizacji włoskiej młodzieży z Akcji Katolickiej (GIAC);
IV 1946 – wybrany radnym miejskim Mediolanu;
24-28 IV 1946 – na pierwszym kongresie partii chrześcijańsko-demokratycznej zostaje wybrany członkiem kierownictwa partii;
2 VI 1946 – zostaje wybrany członkiem Zgromadzenia Konstytucyjnego;
3 IX 1946 – wraz z Drossettim i Fanfanim powołuje stowarzyszenie Civitas humana (mające na celu formację polityczną młodych);
15-19 XI 1947 – na drugim kongresie partii chrześcijańsko-demokratycznej ponownie zostaje wybrany członkiem kierownictwa partii;
18 IV 1948 – za namową abp Schustera kandyduje w wyborach parlamentarnych;
2-6 VI 1949 – podczas trzeciego kongresu partii chrześcijańsko-demokratycznej ponownie zostaje wybrany członkiem kierownictwa partii oraz mianowany członkiem komisji ds. reformy szkolnictwa;
15 II 1950 – zostaje wybrany wiceprzewodniczącym klubu parlamentarnego partii chrześcijańsko-demokratycznej w Izbie Deputowanych;
1952 – erygowanie sodalicji Milites Christi do rangi Instytutu Świeckiego na prawie diecezjalnym;
1953 – podejmuje decyzje o usunięciu się z życia politycznego oraz by nie kandydować w następnych wyborach;
1956 – zostaje mianowany przewodniczącym ruchu Movimento laureaci Akcji Katolickiej;
7 XI 1957 – zostaje przewodniczącym w ambrozjańskim Instytucie społecznym;
15 X 1958 – otrzymanie tytułu kapitana (z zaliczeniem służby od 1 VII 1947);
4 VII 1959 – był członkiem Instytutu badań na rzecz popierania kultury religijnej w Lombardii;
1 II 1958 – zostaje powołany na katedrę starożytnej literatury chrześcijańskiej Uniwersytetu Katolickiego jako profesor nadzwyczajny;
1959-1961 oraz 1965-1966 – był dyrektorem szkoły doskonalenia w zakresie historii i cywilizacji chrześcijańskiej;
1961 – zatwierdzony na katedrze starożytnej literatury chrześcijańskiej Uniwersytetu Katolickiego jako profesor zwyczajny;
20 IV 1961 – 23 VII 1964 – mianowany z woli abp Montiniego dyrektorem katolickiego dziennika L’Italia;
1962-1965 – podczas Soboru Watykańskiego II zaangażowany w prace konstytucji soborowej Gaudium et spes; mianowany konsultorem Kongregacji ds. członków zgromadzeń zakonnych, komisji redagującej nowy kodeks prawa kanonicznego oraz Kongregacji wychowania katolickiego;
27 X 1963 – erygowanie Instytutu Milites Christi na prawie papieskim;
1963 – wybrany przedstawicielem profesorów w zarządzie Uniwersytetu Katolickiego na lata 1963-1965;
23 VII 1964 – mianowany diecezjalnym przewodniczącym Akcji Katolickiej;
1965 - ponownie wybrany przedstawicielem profesorów w zarządzie Uniwersytetu Katolickiego na lata 1965-1968;
9 X 1965 – wybrany dziekanem wydziału humanistycznego;
10 VI 1968 – wybrany prorektorem uczelni;
31 VII 1968 – wybrany rektorem uczelni; stanowisko to pełnił do 1983;
1969 – nazwa Instytutu Milites Christi została zmieniona na Instytut Świecki Chrystusa Króla;
1973 – zostaje przewodniczącym Instytutu Toniolo (instytucji założycielskiej i subwencjonującej Uniwersytet Katolicki);
1974 – zostaje powołany do koordynowania prac przygotowawczych seminarium poświęconego ewangelizacji i promocji osoby ludzkiej, a następnie do kierowania nim jako wiceprzewodniczący;
1981 – poparł referendum w sprawie zniesienia ustawy aborcyjnej z dn. 24 V 1978;
od 1983 – wolny od obowiązków uniwersyteckich poświęcił się rozważaniom roli świeckich katolików w społeczeństwie obywatelskim i w życiu politycznym;
26 XI 1985 – zrezygnował z członkostwa w Instytucie Toniolo;
4 X 1985 –formalnie ukonstytuowało się stowarzyszenie Citta dell’uomo (Miasto człowieka) założone wraz z grupą kolegów i przyjaciół;
18 V 1986 – zmarł w Mediolanie.
PROCES BEATYFIKACYJNY
1991 – rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezjalnym;
1996 – zakończenie procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezjalnym i przekazanie całej dokumentacji do Watykanu;
5 VII 2013 – ogłoszenie i zatwierdzenie przez papieża Franciszka dekretu o heroiczności cnót.