Życiorys śp. Emilio Tresaltiego

Przewodniczący generalny 

Do wszystkich profesrów i aspirantów

W poniedziałek rano 3 maja, odszedł od nas nagle Emilio Tresalti. Po kilku dniach piszę ten list ku jego pamięci. Carlo Savarese powiadomił mnie o zdarzeniu, gdy jechałem do pracy. Obydwaj byliśmy zdumieni i poruszeni tym, co się stało, nagłą niewydolnością serca, która dotknęłą Emilio.

Kilka dni przed Wielkanocą przeprowadził się do nowego domu, gdzie miał zapewniony większy zakres opieki. Carlo długo pracował nad tym nowym rozwiązaniem, na którym zależało samemu Emilio. Pozostawało jeszcze kilka szczegółów do dopracowania, ale wszystko wydawało się być na dobrej drodze, w miejscu bardziej dostosowanym do jego zmieniających się potrzeb zdrowotnych. Ale Pan miał inne plany.

Nie jest łatwo wspominać Emilio i wszystkiego tego, co zrobił zarówno w naszym Instytucie (Przewodniczący Generalny od 1991 do 2006 roku i nie tylko), jak i poza nim, we współpracy z wieloma innymi instytucjami świeckimi rozsianymi po całym świecie, dla promocji powołania do konsekracji świeckiej.

Urodził się 25 czerwca 1935 r. w Rzymie, jako najstarszy z czterech braci, z których jeden był księdzem. Instytut poznał w młodym wieku, przez Armanda Obertiego ze względu na współpracę we włoskiej Akcji Katolickiej, na poziomie diecezjalnym, pierwsze śluby złożył 25 października 1959 r., a śluby wieczyste 22 listopada 1975.

Po ukończeniu studiów z zakresu medycyny i chirurgii w 1959 r. na Uniwersytecie w Rzymie, odbył służbę wojskową jako oficer, porucznik medyczny, w Terni, reprezentując również służbę zdrowia na szczeblu cywilnym.

Rozpoczął pracę jako asystent wolontariusz w Katedrze Patologii Chorób Wewnętrznych i kontynuował przez okres trzech lat do 1963 r., uzyskując jednocześnie specjalizację z endokrynologii i chorów metabolicznych. W tym samym roku rozpoczął pracę jako lekarz medycyny pracy w nowym wówczas zakładzie petrochemicznym w Gela na Sycylii. Z powodu odmiennych poglądów dotyczących postawy zawodowej, stosunki z innymi lekarzami w tamtym miejscu nie były łatwe. Dochodziło wobec niego do aktów zastraszania i poważnych gróźb. Początkowo sytuacja podpowiadałą przeniesienie go jako dyrektora medycznego do domu opieki Santa Barbara w Geli, ale później w 1969 r., w związku z nieustającymi naciskami, w porozumieniu z prof. Giuseppe Lazzatim opuścił Sycylię. Wrócił do  Rzymu i rozpoczał pracę jako inspektor w Poliklinice Gemelli. Spędził też długi czas w Somalii, zajmując się szkoleniami i organizacją służby zdrowia. Kontynuował swoją karierę zawodową w Poliklinice Gemelii, aż do objęcia stanowiska dyrektora medycznego. Wielu z nas pamięta go z telewizji, gdy czytał biuletyny medyczne o stanie zdrowia św. Jana Pawła II po tragicznym zamachu na papieżu w maju 1981 roku. Gdy tylko osiągnął wiek emerytalny w 1995 roku, wcześniej niż było to w zwyczaju, opuścił swoją ważną funkcję w Poliklinice, ku zdumieniu współpracowników, którzy doceniali jego pracę (o czym świadczy ich obecność na jego pogrzebie), aby bardziej poświęcić się Instytutowi jako Przewodniczący Generalny.

Emilio odegrał dużą rolę w rozwoju naszego Instytutu. Najpierw we Włoszech, gdzie w czasie swoje pracy zawodowej nawiązał kontakty z różnymi diecezjami Sycylii, w latach 1970-1973 jako Odpowiedzialny Generalny za Aspirantów, a od 1974 r. jako Odpowiedzialny "sycylijksiej grupy" profesów. Później, w latach 80-tych i podczas swojej kadencji, Emilio zajął się rozszerzaniem Instytutu poza granice Włoch, towarzysząc jego narodzinom i rozwojowi w różnych krajach. Bez jego determinacji prawdopodobnie pozostalibyśmy w nieco bardziej ograniczonym środowisku. Na pewno pomógł nam poszerzyć horyzonty, stać się mniej zaściankowymi patrzeć na sytuacje z różnych punktów widzenia, doceniać wszystkie kultury, wejść w mentalność innych bez oceniania. Zawsze był uważny na to, co nowe i na zmiany.

Ta jego otwartość przejawiała się także w sferze kościelnej dla rozwoju naszego powołania. W 1970 roku, podczas pierwszej międzynarodowej konferencji instytutów świeckich, Lazzati zarekomendował Emilio jako członka międzynarodowej komisji odpowiedzialnej za przygotowanie statutów stałego organu koordynującego instytuty. Światowa Konferencja Instytutów Świeckich (CMIS) została formalnie założona w 1972 roku, a ostatecznie została zatwierdzona przez Stolicę Apostolską w 1974 roku. Był sekretarzem generalnym tego nowego organu (1972-1980), a następnie Przewodniczącym (1996-2000). Ale jego aktywność na tym polu wykraczała daleko poza rzeczywistość jego funkcji instytucjonalnych. W istocie, jako gorący promotor instytutów świeckich w Kościele, był doradcą wielu z nich, wspierał je w tworzeniu różnych konferencji kontynentalnych i krajowych. Ostatnią jego podróżą był wyjazd do Wietnamu we wrześniu 2018 r. na zaproszenie do wygłoszenia wykładu przez Azjatycką Konferencję Instytutów Świeckich. Ze względu na zdobyte z czasem doświadczenie, w latach 1991-2014 był konsultorem Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego. O tej jego cennej i wszechstronnej posłudze na rzecz instytutów świeckich i ogólnie Kościoła świadczą liczne otrzymane świadectwa.

Prawdopodobnie z powodu jego temperamentu, nieco powściągliwego, nie zawsze łatwo było nawiązać z nim kontakt, ale po przezwyciężeniu tej pierwszej przeszkody, komunikacja się rozluźniała, a dialog otwierał się również na zwierzenia. Czasami niektóre z jego decyzji, podejmowane z determinację, nie zawsze były podzielane, ale to jest część życia dla braci idących tą samą drogą. Emilio nauczył nas wiele o świeckim stylu naszego powołania i unikaniu ewentualnych klerykalnych i dewocyjnych naleciałości. Często przypominał nam, abyśmy doceniali "piękno" świata, w przyrodzie, w dziełach ludzkich i sztuce. Dziękuję Ci za to wszystko Emilio.

Na koniec kieruję serdeczne podziękowanie do pani Eleny, która przez wiele lat z oddaniem się nim zajmowała i mu towarzyszyła, a także do Carlo Savarese i Marco Monti Chovenda, którzy byli mu bliscy na różne sposoby i w różnych okresach.

Antonio

Mediolan, 12 maja 2021 r.