"Do zobaczenia Fabrizio!"

      W grudniu 2013 r., około tygodnia przed odejściem do Pana naszego współbrata Fabrizio, otrzymałem z Włoch sms – „Fabrizio zostało kilka dnia życia” . Wiadomość tak jakby mnie sparaliżowała i powaliła na kolana. Ze łzami w oczach prosiłem Pana o cud zdrowia. Błagałem Sł. B. G. Lazzatiego – wstaw się u Boga za naszym bratem! Mijały dni…

    Przed oczyma pojawiały mi się obrazy jak z filmu. Przypominała mi się twarz Fabrizia. Razem rozpoczynaliśmy aspiranturę. Jego twarz była pełna ciepła, miłości i łagodności. Miał spojrzenie pełne troski o człowieka, był zainteresowany bliźnim. Miałem zawsze wrażenie, że  chciał słuchać.  Był otwarty. Afirmował słuchacza. Choć spotkaliśmy się tylko pięć  razy i nie znaliśmy swoich języków ojczystych, czuliśmy razem, że trzeba patrzeć w jednym kierunku. Rozmawialiśmy ze sobą  gestami,  spojrzeniem, uśmiechem, ciszą… Tak, Fabrizio mówił ciszą.  Pamiętam, gdy jeszcze byłem aspirantem,  pewnej wakacyjnej nocy w Eremie s. Salvatore staliśmy przy barierce i patrzyliśmy się w dół na miasto. Na dole wszystko było takie małe. Ulicami przejeżdżały samochody. Po torach jechał pociąg. Słychać było odgłosy klaksonów i stukot kół pociągu.  Fabrizio spojrzał na mnie, uśmiechnął … czułem, że chce powiedzieć jak tu jest pięknie, a tam na dole w mieście wre życie, wszystko w ruchu, ale po chwili, razem jakby odruchowo spojrzeliśmy w rozgwieżdżone niebo. Blask księżyca odbijał się w jeziorze. Ta głębia nieba, Nieskończoność jakby nas chłonęła. Fabrizio głęboko zaczerpnął świeżego powietrza i bez słów zrozumieliśmy, że  tam w górze jest prawdziwe Życie! I tak staliśmy blisko siebie w bez ruchu, zanurzeniu w oceanie Bożego piękna…

     Po okresie formacji na dzień naszej pierwszej profesji  otrzymałem z Włoch pamiątkową  kartkę ze ślubów z wizerunkiem naszego Eremu, w tle było widać ciemną noc z rozgwieżdżonym niebem. Obrazek chyba opracował Fabrizio. Na odwrocie kartki był napis –

„ A kiedy, zgasiwszy ognie zmierzchu

Powróci noc ze swymi gwiazdami

Nietknięci przez ziemskie iluzje

Znów wyśpiewamy Twoją chwałę”

/ Z liturgii ambrozjańskiej/ .

A także wybrany fragment z Listu do Hebrajczyków – „ I my zatem mając dokoła siebie takie mnóstwo świadków, odłożywszy wszelki ciężar, a przede wszystkim grzech, który nas łatwo zwodzi, winniśmy wytrwale biec w wyznaczonych nam zawodach” /Hbr 12,1/.  I nasze nazwiska:  Carlo Borghetii, Triuggio, 6.11; Anthony Fernandes, Mumbai, 13.11; Fabrizio Panozzo, Roma, 20.11; Fernando Pizzolato, Roma, 20.11.; Krzysztof Łaszuk, Warszawa, 20.11. CHRISTUS REX 1999.  Tę pamiątkę ze ślubów zawsze mam przy sobie.

     Przez łzy pytałem się Boga: DLACZEGO? Dlaczego on, taki młody, dlaczego tyle cierpienia?  Nasz współbrat Maciej, dowiedziawszy się o śmierci Fabrizia poszedł na Mszę w jego intencji. Wieczorem otrzymałem e-mail od Macieja – „I ja dołączam się do wspólnych modlitw za naszego brata śp. Fabrizio. W sumie cały dzień jakoś przewijał mi się w myślach, choć twarzy jego nie pamiętam. Na Mszy św. o godz. 18:00 pamiętałem o nim i radość mnie ogarniała, sam nie wiem dlaczego. Myślę, że pomiędzy nami a braćmi zmarłymi jest naprawdę cienka granica. Oni wspierają nas i liczą bardzo na naszą pomoc…„ /02.01.2014 r., godz.  21:05/.

    Tak i ja zrozumiałem, że Fabrizio żyje już po tamtej stronie. Śmierć nie jest celem. Śmierć jest momentem, w którym wszystko ma się zatrzymać. Cierpienie samo w sobie nie jest wartością. Istotą męki Jezusa nie było to, że On cierpiał, ale to, że wypełnił wolę Ojca. Fabrizio wypełnił wolę Ojca. Choć patrząc po ludzku można zadać w rozpaczy pytanie:  "Gdzie byłeś Boże, jak umierał nasz Brat?". Fabrizio by odpowiedział: „Właśnie wtedy był Pan Bóg. We mnie umierał Pan Jezus, aby zmartwychwstać ku pełni radości”. Jak mówi św. Paweł, dopełnił on braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół /por. Kol 1,24/. Nie trzeba już płakać. 

     Po jakimś czasie przypomniało mi się inne spotkanie z Eremie. Było to już po ślubach. Robiliśmy wspólne zdjęcia, staliśmy bardzo blisko siebie – Fabrizio, Anthony i ja. Byliśmy razem. Głęboka radość wypełniała nasze serca. Powiedziałem żartem, że jesteśmy zjednoczeni w Jezusie.  A Fabrizio rzekł: Tak,  jesteśmy niezwykle zjednoczeni w Jezusie… Żyć dla Jezusa, czy to nie jest coś pięknego!

     W naszej polskiej wspólnocie, w dniu pogrzebu Fabrizia, odbywaliśmy dni skupienia. W czasie Mszy za śp. Fabrizia, w kazaniu ksiądz powiedział, że nasze życie ma być kontemplacją Boga w naszym codziennym życiu. Myślę, że nasz Brat Fabrizio przez  całe życie kontemplował Boga. Miał dokoła mnóstwo świadków, z którymi biegł w wyznaczonych nam zawodach /por. Hbr 12, 1/. Wierzę, że Fabrizio widzi już Jezusa, wygrał już zawody!                 

      I rzeczywiście „zgasiwszy ognie zmierzchu, powróciła noc ze swymi gwiazdami, nietknięty przez ziemskie iluzje,  znów Fabrizio wyśpiewa Twoją chwałę, Panie".

                                                                                         Krzysztof