11. Nowe obowiązki eklezjalne
Za pontyfikatu Pawła VI Lazzati ma także coraz więcej obowiązków eklezjalnych. W lutym 1968 r. zostaje mianowany konsultorem Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Funkcję tę pełni również w następnych latach. Instytuty świeckie i ich status kanoniczny, teologiczny i eklezjalny leżą mu bardzo na sercu. Warto przy tym przypomnieć, że to właśnie dzięki interwencji Lazzatiego w dekrecie soborowym Perfectae Caritatis o odnowie życia religijnego udało się umieścić określenie, że instytuty świeckie nie są instytutami zakonnymi pomimo, że podejmują „prawdziwą i całkowitą profesję rad ewangelicznych w świecie” (p.11). Przypadek ten pozwala zrozumieć, jak wiele pracy wymaga jeszcze wyjaśnienie charakteru i misji konsekracji świeckich. W takiej sytuacji dojrzewa idea spotkania - dla prowadzenia wspólnej refleksji i konfrontacji - członków różnych instytutów świeckich. W kwietniu 1968 r. Lazzati przewodniczy komitetowi przygotowującemu pierwszy światowy kongres instytutów świeckich. Pod jego przewodnictwem kongres odbywa się w Rzymie w 1970 r. Lazzati wygłasza na nim wykład o „Konsekracji i świeckości”.
W 1968 r. Lazzati zostaje mianowany członkiem komisji ds. rewizji Kodeksu Prawa Kanonicznego. Kodeks, podpisany przez Jana Pawła II 25 stycznia 1983 r. daje wreszcie precyzyjną definicję instytutów świeckich (por. kanon 710-730) i można powiedzieć, że do osiągnięcia tego celu niemało przyczyniła się refleksja Lazzatiego.
Wśród obowiązków eklezjalnych trzeba jeszcze przypomnieć objętą przez Lazzatiego w 1973 r. funkcję konsultora Kongregacji ds. Wychowania katolickiego sprawowaną również przez następną pięcioletnią kadencję.
W 1976 r., mając coraz więcej obowiązków na uniwersytecie i nie tylko, Lazzati przekonany, że kierowanie Instytutem może zostać przekazane innym, rezygnuje z przewodniczenia Instytutowi Świeckiemu, od 1969 r. nazywanemu Instytutem Chrystusa Króla.
Również w 1976 r. ma miejsce kongres Kościoła włoskiego poświęcony ewangelizacji i promocji osoby ludzkiej. Lazzati jest podczas tego kongresu członkiem prezydium, a wcześniej należy do komitetu promotorów spotkania, stanowiącego ważny moment dyskusji i konfrontacji katolików w coraz trudniejszych czasach, naznaczonych przez postępującą sekularyzację, niepokoje społeczne i coraz silniej akcentowane poważne przypadki społeczno-politycznej dewiacji, trudności wspólnot chrześcijańskich ścierających się z rożnymi formami kontestacji i powstawaniem nowych ruchów kościelnych.
Pomimo wielu obowiązków Lazzati nadal stara się kontynuować tak ważną dla niego działalność wychowawczą. Od początku lat siedemdziesiątych Pustelnia San Salvatore w Erba staje się ulubionym miejscem jego spotkań z młodzieżą, prawdziwą szkołą chrześcijańskiego wychowania. Lazzati prowadzi tam spotkania formacyjno-duchowe w każdą pierwszą niedzielę miesiąca, inicjuje kursy orientacji powołaniowej i tworzy, wraz z mediolańską Akcją Katolicką, eksperymentalną szkołę wiary (1975-1976).