10. Rektor Uniwersytetu Katolickiego

W połowie lat sześćdziesiątych mnożą się obowiązki Lazzatiego na uniwersytecie. Wybrany w 1965 r. dziekanem wydziału humanistycznego wkrótce powołany zostaje również na stanowisko członka rady ds. edukacji publicznej. W czerwcu 1968 r. zaś Lazzati zastępuje na stanowisku rektora swego przyjaciela Ezio Franceschini. W czasie protestów studenckich stopniowo obejmujących cały kraj, uczelnia przechodzi trudne chwile. Nowemu rektorowi udaje się jednak zapanować nad sytuacją, prowadząc dialog zarówno ze studentami jak i profesorami, w imię przekonania, że trzeba zrozumieć głębokie powody buntu. Zdaniem Lazzatiego ma on przede wszystkim podłoże kulturowe, co jeszcze umacnia go w przeświadczeniu co do konieczności lepszej formacji młodych ludzi.

Lazzati jest zatwierdzany na stanowisku rektora przez pięć kolejnych kadencji, aż do 1983 r. Pod jego kierunkiem uniwersytet katolicki znacznie się rozwija. Lazzati jest zdania, że uczelnia powinna być coraz lepiej przygotowana do stałej konfrontacji wyników badań naukowych z prawdą wiary tak, by oferowany przez nią program, zgodny z założeniami chrześcijańskiej kultury, mógł nawiązać dialog z myślą współczesną, zachęcając zarówno do poszukiwań w zakresie poszczególnych dyscyplin, jak i promowania obecności chrześcijan w społeczeństwie. W tej perspektywie należy postrzegać również ustanowienie przez Lazzatiego odrębnego wydziału nauk religijnych. Znaczące jest tu również wprowadzenie zarówno rocznych kursów uniwersyteckich z zakresu kulturoznawstwa, których szczytowym momentem był kurs w Weronie we wrześniu 1977 r. poświęcony świeckości, jak i publikowanie historycznego magazynu Vita e pensiero. Lazzati stara się także umocnić związki katolickiego uniwersytetu z Kościołem i wspólnotami lokalnymi, poszerzając formację ciągłą o kształcenie za pośrednictwem ośrodków kulturalnych rozmieszczonych w różnych miastach.