Listy t. IV - Konsekracja, świeckość i misja
Konsekracja, świeckość i misja
Wrzesień 1973
Powołanie świeckich
Jaki jest cel naszego powołania? Nie powinniśmy mieć kłopotu z odpowiedzią: upowszechnić wiedzę o miłości Boga do świata, czyli do ludzi i do całej rzeczywistości stworzonej, która ma im służyć oraz pomoc ludziom w odpowiedzi na tak wielką Miłość, miłością.
Odpowiedź ta dotyczy wszystkich chrześcijan, niezależnie od ich stanu, i tak ma być.
A zatem, jaki jest cel naszego powołania, osób świeckich działających w rzeczywistości tego świata? Właściwa odpowiedź wymaga pewnego uściślenia. Zakładając, że celem naszego powołania jest upowszechnianie wiedzy o miłości Boga do świata, to nasze świadectwo o miłości Boga w Chrystusie urzeczywistnia się poprzez zaangażowanie w sprawy tego świata, aby kierować nimi po myśli Bożej /Lumen Gentium 31 /.
Miarą naszej odpowiedzi na miłość Boga w Jezusie Chrystusie, będzie zdolność do harmonijnego połączenia wartości świata z wartościami Boskimi. Te drugie nie są czymś odrębnym, ale są w nas obecne poprzez fakt, że dzięki wierze i sakramentom, jesteśmy uczestnikami życia Bożego. Połączenie to jest możliwe dzięki pierwszemu z darów Chrystusa dla ludzi, dzięki charyzmatowi Ducha Świętego, który jest miłością Boga rozlaną w naszych sercach.
Sposób realizacji przedstawimy na wybranym przykładzie. Człowiek, chrześcijanin, działacz związkowy, pragnie odpowiedzieć na miłość Boga do niego pozostając związkowcem, gdyż takim go chce widzieć Bóg, z jego talentami i kompetencją. Pragnie również, w ramach tej odpowiedzi, kochać ludzi i uświadamiać im, że są przez Boga kochani. Jak to może zrealizować? Pracując rzetelnie, w sposób kompetentny i odpowiedzialny, reagując na sytuacje, w których się znajduje, aby stosunki w pracy były sprawiedliwe, co w pierwszym rzędzie, oznacza szacunek dla osoby ludzkiej, a więc sprawiedliwą dystrybucję dóbr. Ustanowienie sprawiedliwości wymaga przezwyciężenia skutków egoizmu, chęci dominacji — czyli grzechu — które przeszkadzają urzeczywistnieniu sprawiedliwości.
Aby to osiągnąć, nasz przykładowy związkowiec musi najpierw zrobić miejsce w swoim wnętrzu na właściwa koncepcję sprawiedliwości, a to jest dar Ducha Świętego, następnie, w miarę poddawania się Duchowi, będzie mógł także wprowadzać sprawiedliwość wśród ludzi.
Konsekracja świecka lub świeckość konsekrowana
Wróćmy do naszego tematu: jaki jest cel naszej konsekracji? Chcąc się jak najpełniej otworzyć na dar Ducha, konsekrujemy się Chrystusowi za pośrednictwem rad ewangelicznych, które są wyrazem i środkiem pełni miłości. Konsekracja przeżywana w wierności zobowiązaniom wydaje owoce miłości, a zatem realizuje misję zbawienia, która została nam, w Kościele, powierzona.
Misja ta ma dla nas, świeckich rys specyficzny. W powszechnym powołaniu ludu Bożego, rys ten pozwala odróżnić działania wiernych świeckich od działań księży i zakonników. Wobec tego, świeckość, określa nas we wszystkim, także konsekrację i misję /zobacz: Primo feliciter/. W takim świetle nabiera głębokiego i pełnego znaczenia określenie, jakie nadaje świeckości Paweł VI: „rzeczywistość teologiczna" naszego powołania. Stwierdzenie to oznacza, że nie uchwyci się pełni znaczenia i wartości powołania, jeśli samego powołania nie będzie się postrzegać w świetle misterium chrześcijańskiego. A misterium chrześcijańskie to eklezjologia, która wyraża i wypełnia misterium Chrystusa - Słowa, które stało się ciałem dla zbawienia świata, czyli dla zbawienia wszystkich ludzi, a za ich pośrednictwem całej rzeczywistości stworzonej im służącej /zobacz: Rz 8/.
Nasza misja, a misterium Chrystusa i Kościoła
Cechą określającą nasze powołanie w każdym jego aspekcie, czy to konsekracji czy misji, jest świeckość. Nasze powołanie nabiera właściwego dlań znaczenia dopiero w świetle chrystologii, w pełni wyrażającej sens wcielenia Słowa oraz w świetle eklezjologii, ukazującej Kościół jako całość, w której poszczególne jej części, zachowując swą odrębność, nie są od siebie oddzielone, lecz każda z tych części, we współpracy z pozostałymi, wypełnia swoją misję ukierunkowaną na powszechne zbawienie.
Posłużmy się znowu przykładem działacza związkowego, który pragnie zaprowadzić sprawiedliwość. Wyzwanie to pochodzi od Chrystusa, Chrystus go o tym poucza za pośrednictwem Magisterium Kościoła, Chrystus mu przekazuje w sakramentach, dzięki pośrednictwu księdza i łasce Ducha, moc konieczną do przezwyciężania wynikających z natury ludzkiej słabości.
W swoim środowisku pracy w danym momencie uosabia sprawiedliwość i walczy wraz z innymi o jej wprowadzenie. W ten sposób, poprzez jego świeckość — mocniejszą i wyrazistszą dzięki konsekracji - misja Kościoła staje się jego misją i osiąga swój cel: proponuje ludziom taką sprawiedliwość, która wyzwala i zbawia.