5. Nie ma człowieka, którego powołaniem, czyli najgłębszym sensem jego życia, nie byłoby wezwanie do zawiązania więzi miłości z Bogiem. Każdy człowiek tym pełniej żyje, im bardziej świadomie mówi „tak" miłości Boga. Tym właśnie jest życie! (tom III)
6. Światło objawienia pozwala nam jeszcze głębiej zbadać znaczenie powołania do życia. Rzeczywistość stworzona pozwala nam usłyszeć wzywający głos Boga w głosie Syna, który stał się człowiekiem, w Jezusie Chrystusie. On to zaprasza nas, przez wiarę, do nawiązania z Nim relacji miłości. Świętość staje się więc złączeniem naszego „tak" skierowanego do Ojca z „tak" wypowiedzianym przez Jezusa, w jedno dzieło Ducha Świętego.
A jak dla Jezusa pokarmem, czyli życiem, było pełnienie woli Ojca /J 4,24/, tak dla każdego z nas życie jest wypełnianiem w Chrystusie, za sprawą Ducha Świętego, woli Ojca. (tom III)
7. Wezwanie do życia w Kościele jest wezwaniem do życia w Chrystusie, gdyż Kościół jest widoczną Jego kontynuacją w czasie i przestrzeni, a dopiero poprzez Chrystusa jest wezwaniem ku Ojcu. (tom III)
8. Skoro zagadnienie powołania dotyczy każdej osoby wraz z jej wielowymiarowym bogactwem, to przyjęcie zasady indywidualnego podejścia ułatwia rozwiązanie, ale nie eliminuje trudności natury psychologicznej. (tom III)
9. Temat powołania odnosi się przecież nie tylko do wyboru stanu życia /i nie chodzi tu tylko o wybór życia zakonnego czy kapłańskiego/, ale również do wyboru swego miejsca w świecie /wykształcenie, praca zawodowa/, czy formy zaangażowania się w budowę wspólnoty Kościoła oraz w budowanie świata, który należy porządkować zgodnie z wolą Bożą. (tom III)
10. Złożoność problemu powołania widzianego w całej jego wielobarwności powoduje, na poziomie decyzji indywidualnych, trudności natury psychologicznej; są one dodatkowo zwielokrotnione przez kontekst społeczno-kulturowy, w którym przyszło nam żyć. (tom III)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz