03. Zobowiązujący wybór powołania

Tymczasem sytuacja we Włoszech staje się coraz bardziej złożona. W drugiej połowie lat dwudziestych, po dojściu do władzy w 1922 r. Narodowej Partii Faszystowskiej zniesione zostają podstawowe swobody demokratyczne i kraj wkracza bezpowrotnie na drogę totalitaryzmu. Relacje z Kościołem są trudne, zwłaszcza w tym, co dotyczy ludzi młodych. Reżim zakłada bowiem swoją hegemonię wobec młodzieży, mając z tym jednak pewne trudności w obliczu siły ruchów i stowarzyszeń kościelnych, a przede wszystkim stowarzyszeń męskiej i żeńskiej młodzieży z Akcji Katolickiej. Bezpośrednio cenę zapłaci za to rozwiązany w 1928 r. ruch katolickiego skautingu. Na płaszczyźnie prawno-instytucjonalnej relacje pomiędzy państwem a Kościołem przez dziesięciolecia kształtowane na tle upadku Państwa papieskiego wobec utworzenia Królestwa Włoch (1859-1870) znajdują swe uregulowanie prawne mocą podpisanych 11 lutego 1929 r. Paktów Laterańskich. Nawet to porozumienie jednak nie jest w stanie zapobiec jeszcze w 1931 r. powstawaniu napięć wokół kwestii młodych katolików. Przeciwko arogancji faszyzmu pragnącego zamknąć usta młodzieży katolickiej zrzeszonej w stowarzyszeniu Gioventù cattolica musi interweniować sam Pius XI w encyklice poświęconej Akcji Katolickiej Non abbiamo bisogno (29 czerwca 1931 r.)

W tym burzliwym roku Lazzati podejmuje zasadniczą decyzję, dotyczącą swej drogi powołania. W notatkach z majowych rekolekcji opisuje to w następujący sposób: 

Wybrałem jako stan dla siebie życie w celibacie. Odczuwam w każdej chwili wielkość i wzniosłość tej łaski, gdyż dzięki celibatowi będę mógł ściślej złączyć się z Bogiem, oddając Mu duszę i ciało dla szerszej i skuteczniejszej działalności apostolskiej. Nie powinienem jednak zapominać, że po takiej ścieżce należy iść w stałej modlitwie i poświęceniu. Niech mi towarzyszą Łaska Pana i Matka Niebieska.

Konsekwencją tej decyzji jest wstąpienie do Sodalicji Misjonarzy Królestwa Chrystusowego, założonej przez o. Agostino Gemelli w 1928 r., a skupiającej konsekrowanych świeckich z różnych kręgów społeczno-kulturowych, pragnących uzupełnić intensywne życie duchowe zdecydowanym zaangażowaniem apostolskim, zaangażowanych zwłaszcza w inicjatywy o charakterze religijnym Akcji Katolickiej i uniwersytetu Sacro Cuore, jak choćby Opera della Regalità.

W listopadzie 1931 r. Lazzati z wyróżnieniem broni pracy dyplomowej poświęconej Teofilowi Aleksandryjskiemu i starożytnej literaturze chrześcijańskiej. Kierownik katedry, salezjanin Paolo Ubaldi zachęca go wówczas do kontynuowania prac badawczych i proponuje akademicką współpracę.

W 1939 r. po otrzymaniu funkcji wykładowcy uniwersytetu katolickiego w dziedzinie, którą zajmuje się z pasją i rosnącą znajomością, uzyskuje stanowisko docenta.