05. Nowa sodalicja świeckich

Z upływem czasu Lazzati przekonuje się o ograniczeniach konsekracji świeckiej mającej na celu bezpośrednie wspieranie określonych dzieł i postanawia wystąpić z Sodalicji Misjonarzy Królestwa Chrystusowego. Po głębokiej refleksji i nie bez bólu, decyduje się na to w czerwcu 1938 r. Paru przyjaciół, zaangażowanych wraz z nim w Akcji Katolickiej, podąża jego śladem. Lazzati, pewien swojego zamiaru pozostania w czystości dla sprawy Królestwa Bożego, rozpoczyna poszukiwania swojej własnej drogi. Spotyka się przy tym ze strony kard. Schustera z ojcowskim wsparciem i zachętą. Już od połowy 1938 r. Lazzati rozważa zamiar powołania do życia nowej sodalicji. Pod nazwą Milites Christi rok później zaczyna ona stawiać swoje pierwsze kroki. Zgodnie ze wskazówkami arcybiskupa Mediolanu, nowa sodalicja należy do rodziny Kongregacji Oblatów św. Karola. I tak w diecezji mediolańskiej nabiera kształtu nowe doświadczenie świeckich starających się w sposób radykalny podążać śladem Ewangelii po drogach świata.

Wobec tragicznych wydarzeń drugiej wojny światowej i w obliczu upadku faszystowskiego reżymu Lazzati, podobnie jak wielu innych myślących katolików, zdaje sobie sprawę z konieczności rozpoczęcia dyskusji na temat przyszłości kraju. Przystępuje więc do grupy studyjnej, do której należą jego koledzy z uniwersytetu, od 1941 r. do wiosny 1943 r. spotykający się co tydzień w domu profesora Umberto Padovani. Wśród członków grupy znajdują się młodzi intelektualiści jak Giuseppe Dossetti, Amintore Fanfani, Giorgio La Pira, Antonio Amorth, Gustavo Bontadini, Sofia Vanni Rovighi, don Carlo Colombo. Podczas spotkań, między innymi, dyskutuje się także o słynnych przesłaniach radiowych Piusa XII transmitowanych z okazji Bożego Narodzenia, za pośrednictwem których papież, w coraz bardziej dramatycznej sytuacji, zachęca do budowania nowego światowego porządku opartego na poszanowaniu osoby, sprawiedliwości i pokoju między narodami.

Pośród zawieruchy wojennej wydarzenia następują jedne po drugich. Po upadku faszyzmu (25 lipca 1943 r.), utworzeniu rządu Badoglio i zawarciu rozejmu (8 września 1943 r.) z siłami anglo - amerykańskimi, które dokonały desantu na południu Włoch, w krótkim czasie cały półwysep podzielony zostaje na dwie części. Południe jest pod władzą królewskiego rządu i wyzwoleńczych sił sprzymierzonych, podczas gdy Włochy środkowe i północne znajdują się jeszcze w rękach faszystów. W tej skomplikowanej sytuacji, w której znalazło się również wojsko, Mussolini na nowo, z woli Niemców, pojawia się na scenie politycznej, stając na czele powołanej przez siebie Republiki ze stolicą w miejscowości Salò koło Bresci. Równocześnie na północy Włoch nasilają się walki z partyzantami. Po kilku miesiącach alianci wzmagają bombardowanie miast środkowych i północnych Włoch, powodując poważne straty i zadając wiele cierpień ludności cywilnej.