08. U boku Montiniego

Powrót do Mediolanu po okresie intensywnej działalności politycznej w Rzymie pozwala Lazzatiemu na wznowienie ukochanych studiów i wykładów na uniwersytecie. Kiedy w 1958 r. zwycięża w konkursie na stanowisko kierownika katedry starożytnej literatury chrześcijańskiej na Uniwersytecie w Bari zostaje od razu wezwany do nauczania tego przedmiotu na wydziale humanistycznym uniwersytetu Sacro Cuore.

Lecz nawet po uwolnieniu się od działalności politycznej, Lazzatiemu nie dane jest poświęcić się ze spokojem pracy akademickiej. Nowy arcybiskup Mediolanu Giuseppe Battista Montini, który obejmuje diecezję 6 stycznia 1955 r. od razu powierza mu kilka istotnych dla Kościoła funkcji. Wymienię tu tylko te najważniejsze: w 1955 r. Lazzati przewodniczy mediolańskiej organizacji katolickich absolwentów, poszerzonej w następnym roku na całą diecezję, a w 1957 r. wznawia pracę Istituto Sociale Ambrosiano powołanego w 1950 r. dla promowania formacji świeckich w zakresie społeczno-politycznym. Również w 1957 r. Lazzati angażuje się bezpośrednio w realizację misji społecznej w Mediolanie oraz przewodniczy pracom kolegium dla zagranicznych studentów. W latach 1961-1964 Lazzati kieruje wydawanym w Mediolanie katolickim dziennikiem L’Italia. Ten okres działalności zbiega się z nową epoką w polityce włoskiej (powołanie rządów centrolewicy) i czasem wielkiej nadziei dla Kościoła (ekumeniczny Sobór Watykański II 1962 - 1965). Kierowanie dziennikiem jest dla Lazzatiego szczególnie pracochłonne. Wielką pociechą są wtedy dla niego cotygodniowe sobotnie spotkania z arcybiskupem. Obaj mają przy tym okazję pogłębić wzajemną przyjaźń i umocnić wynikający z niej obustronny szacunek. Wstąpienie Montiniego na Tron Piotrowy (21 czerwca 1963 r.) i przyjęcie przez niego imienia Pawła VI Lazzati przyjmuje z wielką radością i przekonaniem, że nowy papież jest właściwym człowiekiem, aby doprowadzić do końca zainaugurowany przez Jana XXIII Sobór Watykański II.