09. Okres Soboru Watykańskiego II

Już w latach pięćdziesiątych problem rozwoju laikatu i osiągnięcia przez niego pełni dojrzałości stanowi stały temat refleksji i zaangażowania Lazzatiego. Profesor jest przekonany, że brak odpowiedniej świadomości ze strony świeckich odnośnie ich specyficznej odpowiedzialności w rzeczywistości doczesnej (w rodzinie, nauce, pracy działalności społecznej, polityce itd.) może poważnie szkodzić misji Kościoła i uporządkowanemu rozwojowi samego społeczeństwa. Najważniejsze refleksje Lazzatiego na ten temat zebrane zostały w tomiku Maturità del laicato z 1962 r.

Wobec konstytucji (Lumen gentium, Gaudium et Spes) i dekretów soborowych (Apostolicam Actuositatem) które w duchu odnowy eklezjologicznej nakreślają jasno rolę i zadania laikatu w ramach misji Kościoła w świecie Lazzati zdaje sobie od razu sprawę, że odpowiednie wdrożenie postanowień Soboru wymaga przede wszystkim poznania soborowych dokumentów. I angażuje się w realizację tego zadania ze wszystkich sił, organizując prawdziwą „katechezę soborową” ze szczególnym uwzględnieniem aspektów eklezjologicznych. Aspekty te bowiem skłaniają go do pogłębienia bliskiej mu kwestii tożsamości i roli świeckich w Kościele i w świecie. Słynny p. 31 Lumen Gentium Lazzati opatruje następującym komentarzem: „Z racji ich powołania właśnie świeckim właściwe jest dążenie do Królestwa Bożego wśród spraw doczesnych, porządkując je zgodnie z wolą Bożą”. Dla Lazzatiego kwestia ta staje się prawdziwą pasją. Zabiera głos na ten temat, kiedy tylko nadarza się po temu sposobność, wyrażając swoje myśli również na piśmie i poprzez swoje działania, starając się o ich jeszcze szersze upowszechnianie. Ileż grup młodzieżowych, parafialnych i innych korzystać będzie z tych słów!

Lazzati jest wielkim entuzjastą Soboru. W tym wydarzeniu dostrzega prawdziwe tchnienie Ducha Świętego, który zachęca Kościół do głębokiej odnowy, włączając w ten proces również świeckich tak, aby nabrali oni pełnej świadomości swojej historyczno-powołaniowej odpowiedzialności.

W tym świetle należy również rozumieć gotowość Lazzatiego do przyjęcia w latach 1964-67 funkcji przewodniczącego Rady diecezjalnej Akcji Katolickiej, powierzonej mu przez arcybiskupa Giovanniego Colombo, następcę Montiniego w Mediolanie. Jest to także kolejny wyraz szacunku, jakim cieszy się Lazzati w diecezji mediolańskiej.